در نخستین سالگرد شهادت آیتالله دکتر سید ابراهیم رئیسی، رئیسجمهور مردمی و خدمتگزار جمهوری اسلامی، بیتردید یاد و خاطرهی شخصیتی برجسته، مجاهد، اخلاقمدار و متعهد به آرمانهای انقلاب اسلامی زنده نگه داشته میشود؛ مردی که با وجود سنگینی مسئولیتها، چهرهای آرام، نیت صادقانه، و روحیهای مردمی داشت و در مسیر عدالتخواهی و مبارزه با فساد، بیوقفه تلاش میکرد.
از نخستین روزهای حضورش در قوه قضائیه و آستان قدس رضوی و سپس در ریاست جمهوری، به عنوان نماد عملگرایی انقلابی و مردمی معرفی شد. اخلاص، سادهزیستی، دلسوزی برای محرومان، توجه به آمایش سرزمینی و سفرهای استانی، و پیگیری مداوم مطالبات مردمی، او را به چهرهای محبوب و قابل احترام در میان طیف گستردهای از مردم و نخبگان تبدیل کرد. بیشک، شهادت مظلومانه او و همراهانش در سانحه هوایی، یکی از تلخ ترین حوادث و در عین حال الهامبخش تاریخ معاصر ایران بود.
اما با همه این عظمت و حرمت، آنچه در روزها و هفتههای منتهی به سالگرد این حادثهی جانسوز مشاهده شد، از جهاتی مایهی نگرانی است. استفادهی افراطی و گاه نمایشی از عناصر بزرگداشت، همچون چاپ انبوه دهها کتاب ضعیفالمحتوا، راهاندازی مقبره و زیارتگاه در محل سقوط بالگرد، و تحمیل حجم سنگینی از تبلیغات یکجانبه برای دهها هزار مراسم گفته شده ! ، بیش از آنکه در خدمت تکریم شهید رئیسی باشد، به نوعی تبدیل به تحریف واقعیت و تخریب جایگاه معنوی او شده است.
تجلیل اگر با غلو همراه شود، از حقیقت میکاهد و از اثرگذاری میرباید.
شخصیتی مانند شهید رئیسی، که خود عمری با ریاکاری، اشرافیگری و تظاهر و اسراف و تبذیر مبارزه کرد، سزاوار نیست که در غیابش با روشهایی تجلیل شود که خود او در زمان حیاتش بهشدت از آنها پرهیز داشت. مردمی که در غم از دست دادن او صادقانه اشک ریختند، اکنون با سردرگمی و حتی نارضایتی به مراسمی مینگرند که بیشتر رنگ و بوی پروژه دارد تا حقیقت.
چه کسی تصمیم گرفته محل سقوط بالگرد را به «زیارتگاه» تبدیل کند؟ با چه مستند شرعی، فرهنگی یا ملی؟ آیا شهادت به معنای توقف عقلانیت و شروع آیینسازی است؟ آیا نام یک رئیسجمهور خدمتگزار باید در میان دهها عنوان کتاب شعاری و بیمحتوا دفن شود؟
اگر هدف از برگزاری سالگرد، ترویج مسیر و اندیشه شهید رئیسی است، این مهم نیازمند تحقیق، تدبیر، و تعمیق معرفتی است، نه برگزاری همایشهای شتابزده، نمایشهای نمادین، یا صرف هزینههای کلان برای القای یک الگوی تصنعی در ۱۲۰ هزار مراسم .!! که به این عدد اماکن برگزاری مراسم با احتساب روستاهای کم جمعیت وجود ندارد . در این مملکت کمتر از ۵۰ هزار مسجد و امام زاده فعال داریم .
فرهنگ شیعه، فرهنگ عزت، عقلانیت، و تعظیم حقیقت است؛ نه اسطورهسازی و مکتب سازی بیمبنا.
از نهادهای مسئول، بهویژه بنیادهایی که به نام شهید رئیسی فعالیت میکنند، انتظار میرود که با تأسی به منش خود او، از هرگونه افراط در تبلیغ و آیینسازی پرهیز کرده، و بهجای آن به کارهای زیربنایی، پژوهشی، و مردمی و به اعتدال روی آورند. مهمتر از نصب سنگمزار و ساخت زیارتگاه، حفظ اندیشه و منش اخلاقی اوست؛ مهمتر از چاپ کتابهای رنگارنگ، آموزش سبک مدیریت عادلانه و مردمی او به نسلهای آینده است.
باید بپذیریم که میراث شهید رئیسی نه در جملات کلیشهای که در ساختارهای سالم و عدالتمحور متبلور خواهد شد. و در نهایت، بزرگترین احترام به یک شهید، ایستادن بر سر عهدی است که او برای آن جان داد: عدالت، صداقت، و خدمت بیمنت.
آیت پیمان . قم
https://shorturl.fm/Q3w6R
https://shorturl.fm/2I04N
https://shorturl.fm/tOoS8
https://shorturl.fm/FtR65
https://shorturl.fm/swzBX
https://shorturl.fm/iuWJW
https://shorturl.fm/lCVBx
https://shorturl.fm/LrTYW